Made in Pho­to – krea­cyjne, insc­eniza­cyjne i inter­me­di­alne cechy real­iza­cji foto­me­di­al­nych to autors­ki pro­jekt badaw­czy związany z dydak­ty­cznym zas­tosowaniem pod­sta­wowego zada­nia statu­towego (Foto­me­dia w pro­ce­sie pozyski­wa­nia i kre­owa­nia obrazu w tech­nolo­giach anal­o­gowych i cyfrowych), real­i­zowany w Pra­cowni Fotografii Inter­me­di­al­nej w zes­pole: prof. Andrzej P. Bator, dr Aga­ta Szu­ba.

Od roku 2012 wys­tawy z cyk­lu Made in Pho­to prezen­towane były na wys­tawach stu­den­tów i absol­wen­tów Pra­cowni Fotografii Inter­me­di­al­nej w pol­s­kich i zagranicznych gale­ri­ach sztu­ki: Muzeum Miejskie we Wrocław­iu w roku 2012 i 2013; BWA w Jele­niej Górze, 2011 i 2015; Muse­um der Fotografie Gör­litz; Nad­bał­ty­ck­ie Cen­trum Kul­tu­ry STARY RATUSZ, Gdańsk, 2013; Gale­ria SKY TOWER 2015; Wrocław Art & FotoFesti­w­al Gör­litz, 2016; Gale­ria Spoko­j­na, Wydzi­ał Sztu­ki Mediów ASP w Warsza­w­ie, 2016. Dziesią­ta, jubileuszowa odsłona pro­jek­tu została zre­al­i­zowana w sty­czniu tego roku w Galerii FOTO-GEN Ośrod­ka Kul­tu­ry i Sztu­ki we Wrocław­iu, jede­nas­ta w Miejskim Domu Kul­tu­ry w Zgorzel­cu, dwu­nas­ta z kolei została zaprezen­towana w ramach Między­nar­o­dowego Fes­ti­walu Fotografii Batu­mi Pho­to-Days 2018 w Muzeum Sztu­ki Adżarii, Batu­mi, Gruz­ja.

Pier­ws­zorzęd­nym z punk­tu widzenia prak­ty­ki twór­czej real­i­zowanej w wyższym szkol­nictwie artysty­cznym jest zagad­nie­nie związane ze zjawiskiem fotografii uwikłanej we współza­leżność innych mediów (mixed media) oraz fotografii inter­me­di­al­nej. Rewoluc­ja tele­in­for­maty­cz­na, nowe możli­woś­ci i sposo­by afil­i­acji i prezen­tacji dzieła sztu­ki, wresz­cie wpływ reflek­sji human­isty­cznej (semi­o­ty­cznej), wiodące w jej rozu­mie­niu i prak­tyce kon­cep­tu­al­nej, na ogól­ny obraz sztu­ki, wskazu­je na fakt, że: Sztu­ka została sprowad­zona do roli sys­te­mu znaków, a sytu­ac­ja este­ty­cz­na przed­staw­iona jako relac­ja: nadaw­ca – medi­um – komu­nikat – medi­um – odbiorca.[1] Oznacza to, że ciało, słowo, dźwięk, cza­so­przestrzeń sta­je się medi­um (jed­nocześnie tworzy­wem dla nowych mediów obra­zowa­nia) i sposobem reprezen­towa­nia – wza­jem­nego lub jed­nego przez drugie. Warto dodać, że sceną na której nar­rac­ja i środ­ki wyrazu, które ową nar­rację eksp­liku­ją (bo bez wąt­pi­enia akt rejes­tracji, repro­dukcji i emisji fotore­jes­tracji w środowisku cyfrowym jest niemal równoczes­ny), współczes­ne­mu użytkown­ikowi mediów cyfrowych sugeru­ją lub wręcz nakazu­ją uczest­nict­wo w świecie, w którego cechą jest zarówno płyn­na grani­ca między tym co realne, a wirtu­alne, kul­tura w jakiej się odna­j­du­je ma charak­ter per­for­maty­wny, a jej glob­al­ny charak­ter ma siłę pod­porząd­kowu­jącą jej total­ne­mu uni­w­er­sum. Co więcej, inter­me­di­al­ność dzisi­aj nie jest li wyłącznie kon­wencją artysty­czną w której arte­fakt funkcjonu­je w medi­al­nej między-przestrzeni (w rozu­mie­niu definicji Hig­gin­sa – fuzji mediów czy Young­bloo­da – mind/general case i brain/special case), której cechą jest wielo­me­di­al­ność (i polis­ne­so­ryczność), ale również odsyłaniem jed­nego medi­um do drugiego, wyko­rzysty­waniem ich syn­er­gicznej relacji w budowa­niu siły nar­racji, ekspresji i posz­erzenia obszaru arte­fak­tu, sta­je się gestem artysty­cznym, który cechu­je równorzęd­ność artysty­cz­na i społecz­na.

[1] K. Chmi­elec­ki, Este­ty­ka inter­me­di­al­noś­ci, Kraków 2008, s. 38.

 

Kura­tor: Andrzej P. Bator