„Nim wstanie dzień”- to spektakl teatralny dedykowany pamięci Krzysztofa Komedy.
Spektakl opowiada o życiu, karierze i tragicznym wypadku − głównej przyczynie śmierci jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów oraz pianistów jazzowych XX wieku.
Interdyscyplinarna produkcja integrująca grę aktorską, muzykę w wykonaniu kwartetu jazzowego oraz wizualizacje, tworząca niejednoznaczny i tajemniczy obraz Krzysztofa Komedy.
Muzyk, przez wielu uważany za człowieka milczącego i zamkniętego w sobie, zaprasza widza do intymnej wyprawy w głąb prywatnego świata; osobistych rekonstrukcji zdarzeń, analizy relacji, wspomnień i przeżyć, które ukształtowały jego wrażliwość oraz muzyczną wyobraźnię.
Środek ciężkości opisywanego przez artystę świata koncentruje się na dramacie jego umysłu, cierpieniu i samotności. Jest to próba wyciszenia wielu sporów dotyczących opisów (w ogólnodostępnych i nie zawsze rzetelnych publikacjach) okoliczności śmierci artysty.
Spektakl „Nim Wstanie dzień” w reż Krzysztofa Witkowskiego bazuje na dokumencie i literackiej fikcji; łączy rozmaite dziedziny sztuki w refleksyjną podróż z Krzysztofem Komedą, w sposób znaczący zaznacza swoją pozycję na współczesnej, jazzowej mapie Polski.
WARSTWA MUZYCZNA
Muzycy kwartetu świadomie rezygnując z dźwięku fortepianu, wykorzystali przede wszystkim gitary akustyczne oraz akordeon. Wprowadzając miękkie instrumenty, między innymi: flety, fletnie, duduk, muzycy stworzyli platformę kreowania nowych pól interpretacyjnych dla przestrzeni dźwiękowych i ich dynamiki.
Klasyczna sekcja instrumentalna została zastąpiona dźwiękami perkusyjnymi wychodzącymi z szerokiej tradycji world music: afrykańskich, perskich bębnów lub arabskich idiofonów. Głównym celem zastosowanych zabiegów było przeniesienie środka ciężkości kompozycji Krzysztofa Komedy w bardziej emocjonalny obszar eksperymentu, przełożenie jej intelektualnej warstwy na język emocji.
WARSTWA WIZUALNA
Istotnym elementem spektaklu jest warstwa animacyjna. Połączenie subiektywnych obrazów rzeczywistości na pograniczu snu i jawy z grą aktorską nie jest dopełnieniem spektaklu, lecz jego pełnoprawnym uczestnikiem i komentarzem do tego, co dzieje się z i poza narratorem. Pokaz multimedialny stanowi wizualną reprezentację wewnętrznych projekcji narratora, jego myśli, wspomnień oraz doznań, pozwalając widzowi postrzegać rzeczywistość oczami Krzysztofa Komedy. Obraz migruje pomiędzy narracyjnością a abstraktem, zmieniając przestrzeń okna sceny. Niczym fotografia zatrzymuje ciągłość czasu, pozwalając odbiorcom zgłębiać kolejne etapy życia wybitnego kompozytora i pianisty.
